Lichtstad: Liroy doet samen met Karin een Q&A bij OBS Sprinkels in Meppel

Zweethanden, een trillende stem, hartkloppingen en een knalrood hoofd. Zomaar even vier ongemakken die ik voelde bij mijn eerste boekbespreking. Wat ongelooflijk spannend was het om op de plek van de meester te staan. En dan die zenuwen. Waar kijk je naartoe als 20 klasgenoten jou verwachtingsvol aanstaren? Of zijn ze juist verveeld en ongeïnteresseerd? Wat nu als ik mijn tekst vergeet, de draad van mijn verhaal niet meer op kan pakken of gewoon geen woord meer kan zeggen?

Toen ik een telefoontje kreeg van Liroy, en hij me vroeg of ik wilde helpen bij zijn boekbespreking, was mijn antwoord meteen ‘ja’! Liroy gaf toe dat hij een boekbespreking houden best wel spannend vond. En dat snap ik helemaal. Het zou hem helpen als ik bij de boekbespreking kon zijn, als schrijver van het boek: ‘Space Monkeys: ‘Robbie en de Grote Verhuizing’. En wauw, wat voelde ik me vereerd zeg!

Vanmiddag was het zover. Om half twee werd ik verwacht bij OBS de Sprinkels. Liroy hield eerst zijn boekbespreking. Wat deed hij dat goed! Als ik de vraag krijg waar ons boek over gaat, dan moet ik vaak ook even nadenken. Hoe leg je nu kort en bondig uit waar een boek van bijna 140 bladzijden over gaat? Liroy wist de kern van het boek samen te vatten in een paar regels. De Space Monkeys hebben een probleem, ze wonen onder de aarde en willen verhuizen, maar hoe gaan ze dat doen zonder dat ze worden gezien door de radiotelescopen? Daar moet Robbie een Zafferplan voor bedenken. (Space Monkeys noemen een probleem een zaffer). Pats boem, daar lag het hele plot van ons boek zomaar voor mijn voeten. Echt zo knap! Daarna las Liroy een stuk voor uit ons boek. Waar we zelf vaak kiezen voor een heel spannend deel uit ons boek, koos Liroy juist voor een passage waarin duidelijk werd dat het oplossen van deze zaffer vooral moed vereist. Ik vond het een hele mooie invalshoek.

Daarna mochten leerlingen vragen stellen, en er waren een heleboel vragen. Van: ‘Hoe lang duurt het nu om een boek te maken van schrijven tot het gedrukte boek?’ (Bijna 3 jaar) tot ‘Vind je het leuk om een boek te schrijven?’ (Ja heel leuk) en ‘Kan iedereen schrijver worden?’ (Natuurlijk, als je volhoudt en je verhaal kunt afmaken). De leukste vraag was misschien wel waarom de Space Monkeys onder de grond wonen (Daar verklap ik nu natuurlijk nog niets over, dat kun je lezen in ons boek). 

Omdat ik het zo leuk vond om op school te mogen vertellen over schrijven en ons boek, liet ik drie exemplaren achter voor de klas. Ik ben natuurlijk heel benieuwd of het de leerlingen lukt om de puzzel, die we in het boek verstopten, op te lossen. Wie weet krijgen we daar nog een berichtje van.

Tot nog niet eens zo heel erg lang geleden was ik ervan overtuigd dat het houden van een presentatie niet voor mij bestemd was. Want ook al ben ik nu een heel stuk ouder, ik voel nog steeds diezelfde ongemakken als ik voor een groep mensen sta. Maar er is een verschil. Het is vooral heel leuk om een presentatie te geven over iets wat ik heel leuk vind en waar ik veel over kan vertellen. En die lichamelijke ongemakken die horen bij zenuwen, daarvan weet ik nu dat ze helpen bij het geven van een boeiende presentatie. Wat ik zo knap vind van Liroy, is dat hij - ondanks dat hij de boekbespreking al spannend vond - het aandurfde om me te bellen en me te vragen of ik bij de boekbespreking wilde zijn. Het spannende nog iets spannender maken en de uitdaging aan gaan. Daar heb ik ontzettend veel bewondering voor.

Een fly five voor Liroy!

Karin