De Geminiden spotten

Elk jaar draait de aarde een rondje om de zon. Als je met de auto een rondje rijdt, dan zie je van alles. Zo is dat ook met de aarde die dat rondje maakt. Onderweg komen we ook van alles tegen. Zo zoefde de planetoïde Pheaton ooit langs de aarde. Pheaton liet tijdens zijn vlucht allemaal rommel achter in de baan die wij om de aarde maken. Elk jaar komt die rommel voorbij. Voor ons verandert dit in hele mooie 'vallende sterren'. De stukjes puin verbranden in onze dampkring. Dat verbranden zien wij dus als lichtsporen aan de hemel. Wel een elegante manier van de ruimte om de rommel op te ruimen. Daar kunnen we hier op aarde nog wat van leren.
In de wintermaand december komen we dus door het achtergelaten spoor van Pheaton en dat levert hele mooie vallende sterren op. 

Maar het is wel december. En heel vaak is het in december koud, nat en grijs. En in bijna alle gevallen is het gewoon geen lekker weer om naar buiten te gaan in de avond. De avond van 14 december was zo'n avond. Het was steenkoud, mijn auto had al een dikke ijsjas aan en mijn nieuwe warme winterjas was stuk. En toch wilde ik zo graag naar de Geminiden kijken. Want ondanks die bittere kou was het kraakhelder buiten. Er waren zoveel sterren te zien. Ik denk niet dat ik eerder zoveel sterren zag hier in Meppel. Dus ik pakte mijn camera en mijn statief, startte de motor van mijn auto en begon met het bikken van het ijs van mijn autoruit. Anders kon ik het niet noemen.

Het kostte wat doorzettingsvermogen, maar ik kreeg mijn auto ijsvrij en zelfs nog warm en toen reed ik voorzichtig naar Ruinerwold. Op het veld van de Ackerlodges mocht ik fotograferen. En dat was, hoewel ik de plek nu een beetje ken, best wel weer spannend. Want het was donker. En koud. En er was niemand. Geen mensen om de sterrenhemel te laten zien. Geen sterrenkundige die met zijn zaklamp de sterren aanwees (die zat verkouden thuis), geen telescoop om doorheen te kijken en geen warme chocolademelk. Alleen mijn auto, mijn statief, mijn camera en ik. 

Het fotograferen van de sterrenhemel is met de juiste instellingen niet moeilijk. Je kiest een lange sluitertijd, een hoge iso-waarde, een zo open mogelijk diafragma en je stelt scherp in de verte. Dan kies je een mooie compositie. Mijn camera kan automatisch meerdere foto's achter elkaar maken, zo vaak als ik dat wil. Dus als de camera aan staat, dan kan ik zelf naar de lucht kijken en hoef ik niet op de camera te letten.

En wat was het mooi! De ene na de andere vallende ster zag ik vanaf deze donkere plek. Ik zag korte, heldere sporen. Een beetje zoals het vuurwerk dat een gillende keukenmeid heet, maar dan een stuk mooier en zonder herrie. Ik dacht dat ik zo ongeveer elke vijf minuten wel een vallende ster zag. Maar ik dacht ook dat ze niet niet te zien waren op het stuk van de hemel waar ik mijn camera op had gericht. Balen! Na een halfuur ging ik naar huis. Ik zag bewolking komen en het was echt veel te koud om langer te blijven. En ik vond het eigenlijk ook te spannend zo alleen. Ik dacht telkens dat ik iets hoorde ritselen in de bossen naast me. Vermoedelijk was het alleen wat ijs dat van de takken druppelde, maar mijn verbeelding won het van mijn ratio. Blij dat ik zulke mooie sterren had gezien maar ook een beetje opgelucht omdat ik weer naar huis ging, reed ik terug. 

En natuurlijk wilde ik meteen kijken of ik sterren had 'gevangen'. Eerst was ik teleurgesteld, want ik zag helemaal geen vallende sterren in mijn beeld. Tot ik wat beter keek. Op zeker tien foto's achter elkaar zag ik vallende sterren precies tussen de bomen door. Kleine heldere sporen die ik zelf niet had gezien omdat ze zo laag aan de hemel zaten. Ik denk dat ik wel 15 foto's had met vallende sterren op dezelfde plek, allemaal een beetje anders. Je kunt de vallende sterren in een enkele foto zetten, maar dat werd een hele rare kluwen van strepen. Dus ik heb deze foto gekozen, waar je twee vallende sterren ziet, precies tussen de bomen door. En daar was ik best heel blij mee.

Ik heb een heel spannend avontuur gehad, prachtige vallende sterren gezien en mezelf overwonnen. Met deze mooie foto als resultaat. Ik kijk er ook weer naar uit om dit met jullie te delen. Wil je ook een avond naar de sterren kijken? Meer gezellig en warm? Hou dan onze website in de gaten. Op 7 januari hopen we weer een sterrenkijkavond te organiseren. Dus duimen we nu alvast op net zo'n mooie heldere hemel. En misschien een beetje een minder koude avond.

Hartelijke fotogroetjes,
Karin